geçen gün sokakta yürürken bir rüzgar esti. sanki denizlideyim. trenden inip o ağaçlı yolda evine doğru yürüyordum sanki. içimde çocuksu bir telaş ve korkuyla. bütün kitapları yırtıp atmışımda en sevdiğim şiirini atmaya kıyamamışım. çok özledim balık.
gorsel
“Şimdi gidiyorum ve nereye düşeceğimi bilmiyorum.
Bunu şimdi söyle tanrım,
Rüzgarsız, ılgın, durgun bir havada,
Ağaçtan ayrılan bir yaprağın, nereye düşeceğini kim belirler?
Şimdi söyle tanrım, düşeceğim..
Biliyorsun intihar acele edilmesi gereken bir iş,
Acele etmeyip beklersen düşünürsün, vazgeçersin falan,
Allah korusun!”
keşke biraz düşünseydin.